SE VENDE

O cartaz diante da cancela da finca non deixaba lugar a dúbidas.

De todos os xeitos, volvín mirar.

Se vende. En letras grosas e negras sobre un fondo alaranxado.

Inconfundible.

Quedei un pouco sorprendido.

Ese é un dos camiños polos que acostumo deambular nos meus paseos en bicicleta. Por alí pasei a semana anterior.

Como todas as veces que o facía, o canciño amarrado a unha curta cadea perpetua non revisable, ladrábame coma un tolo, defendendo, a fuciño engurrado, a integridade do seu reducido mundo. Eses ladros provocaban que a vella habitante da casa, que sempre estaba fóra argallando nalgo, xirase a cabeza para buscar quen rompía a súa calma e a súa rutina e alporizaba dese xeito ao seu canciño pequeno.

Virábase paseniño e miraba.

Miraba como só as vellas da aldea saben mirar.

Fitaba como se puidese albiscar as túas intencións. Ao ver a un ciclista, rechamangueiro, bafexando pola aquela costa, baixaba a mirada co desprezo propio de alguén que se ve interrompido nunha grande labor por unha insignificancia.

E mentres, eu seguía bafexando e mirando para o can que seguía ladrando, para a vella que volvía á súa angueira, para a casa, levantada hai decenios.

Así foi durante moitos meses.

Bafexar, ladrar, fitar, bafexar e seguir.

Ata o outro día.

O cartel de SE VENDE, mudouno todo.

O can. O canciño, liberado da súa cadea. Liberado, probablemente, de xeito miserento e covarde da dura e ingrata vida que lle tocou vivir.

A casa, fechada. Sen vida saíndo pola fumeira a pesares da friaxe e humidade do día.

A vella. Hai dous días, as campás anunciaron a súa ausencia.

Véndese? Non.

SE VENDE.

Esvaecendo o país e o rural cun simple cartaz laranxa con letras negras e grosas.