Zentoleando

– ¿O de sempre, dona Laura? ¿Un cafetiño con leite morno?
– Si, por favor.

Así era como comezaba cada mañá a vida de dona Laura. Un cafetiño con leite morno no Café Centro da Praza Maior.
De inverno, no interior, pegadiña ao radiador do fondo do local. De verán, na terraza. Sentada sempre na mesma mesa, para poder ver o reloxo da torre do Concello e os cativos que saían ao recreo como unha xauría de lobishomes.

Chegou o café, cun anaco de biscoito e, por suposto, os xornais. Como todos os días, abriu El Progreso pola derradeira folla. Ollada rápida á grella televisiva e, despois, mirar as necrolóxicas.
Miralas sempre supuña un intre tenso. Máis dunha vez tivo que reprimir as bágoas, ao ver un nome que, de súpeto, abría a caixa da memoria e as lembranzas, imparables, golpeábana e perdía o autocontrol que tantos anos lle custara conseguir.
Despois revisaba de xeito minucioso todas as novas. Ata as deportivas merecían a súa atención, sempre podía aparecer un alumno nas páxinas deportivas. Como aquela vez que Manuel Prieto acabou fichando polo Celta e aparecía nunha foto grande, cunha camisola celeste e un gran sorriso. Cousa que Dona Laura, poucas veces tivera a ocasión de ver en todos os anos que lle dera clase. O agora triunfador Manuel Prieto, non tivera unha infancia, o que se di, fácil.

Chegou ás páxinas de política e como case sempre nas dúas últimas semanas, alí estaba José Colmeiro. Nesta ocasión aparecía no mercado de abastos cunha nena no colo á que estaba dando un bico e toda a xente do arredor sorrindo a aplaudindo. Típica e tópica foto de candidato á alcaldía. Ai, se souberan…A dona Laura sempre lle viña ese pensamento á cabeza cada vez que vía unha foto de Colmeiro. Lembrábao como un neno tirano, manipulador e cando entraron as nenas por primeira vez no colexio, a cousa fora a peor.
Quedou, como tantas veces, sumida nos recordos. Calquera que a vise sentada naquela cadeira do Café Centro, vería unha vella chocha, medio ida, cun café morno, xa frío, un xornal a medio abrir e unha mirada perdida, mais dona Laura estaba moi activa, revivindo de xeito moi nítido as lembranzas daqueles tempos. Saíu do transo e sacou a súa tablet e fíxolle unha foto á paxina do xornal. Unha vez feita, gardouna no cartafol, chamado, [Colmeiro López]. Gravou a foto coa data e un pequeno comentario: “O tirano abrazando a unha pobre neniña“.

– Dona Laura, ¿quere outro cafetiño? Xa temos os churros que tanto lle prestan.
– Que ben me tratas, Marquiños. Trae logo. Hoxe estou un pouco preguizosa e non dou rematado de ler o xornal.
– Trátoa como merece, Dona Laura, se non fose por vostede…
…e o camareiro marchou por outro café, sen ver o sorriso de satisfacción que se debuxaba na faciana engurrada da vella mestra.

Dona Laura, papou os churros mentres seguía revisando o xornal. Sacou outra foto a unha pequena nova sobre Ana Culleredo, a súa antiga alumna daba unha conferencia sobre emigración e música tradicional no Círculo das Artes e, prendida nesa silva na memoria, dona Laura lembrou aquel ano, no que Ana subira ela soíña ao escenario da festa de fin de curso. Arrincou a tocar a pandeireta e a metade dos alumnos, azuados polo respectable Sr. Colmeiro, riron dela por paleta e aldeá. Con cariño lembra como baixou do escenario, toda fachendosa retando coa mirada a todos, conxelando as risas de máis de un. Xa prometía a rapaza, claro que si. Gardou a foto na tablet e apuntou na súa axenda dixital, día e hora da conferencia.

Dona Laura seguiu pasando páxinas ata chegar á sección de sucesos e, de súpeto, quedou como conxelada. A toda páxina aparecía o retrato dun rapaz, en branco e negro, debuxado de xeito basto como eses retratos que fai a policía cando quere atopar a alguén perdido ou buscado. Mais ela ficou perdida naquela mirada. Afundida no pozo negro daqueles ollos. Aquel ollar que nunca fora quen de aturar. Nin sequera cando o rapaciño chegara á Primaria. A imaxe daquel día no que as súas miradas se atoparon por primeira vez quedou gravada a lume na memoria. Nunca tal lle pasara, nin lle volveu pasar en toda a súa longa carreira. Tamén lembrou a conversa coa súa amiga e tamén compañeira Paz, a pobre Pacita xa finada, dixéralle que estaba tola, que como podía dicir aquelas cousas dun rapaz tan adorable como el…que se estaba a perder a chaveta…que se tiña que tomar o traballo en serio. En tódolos anos que lle deu clase a aquel neno, nunca se puido quitar de enriba aquela sensación sucia, noxenta, de culpabilidade. Volveu en si, e máis calmada, volveu mirar aquel retrato robot. Sacou a tablet, fíxolle unha foto e gravouna no cartafol baleiro chamado [AA_Raúl o demo]. Colleu o seu móbil, con man tremerosa, marcou un número.

– Guarda Civil, en que puedo ayudarle.
– Sei quen é o asasino da ponte…

…silencio…