SE VENDE
O cartaz diante da cancela da finca non deixaba lugar a dúbidas.
De todos os xeitos, volvín mirar.
Se vende. En letras grosas e negras sobre un fondo alaranxado.
Inconfundible.
Quedei un pouco sorprendido.
Ese é un dos camiños polos que acostumo deambular nos meus paseos en bicicleta. Por alí pasei a semana anterior.
Como todas as veces que o facía, o canciño amarrado a unha curta cadea perpetua non revisable, ladrábame coma un tolo, defendendo, a fuciño engurrado, a integridade do seu reducido mundo. Eses ladros provocaban que a vella habitante da casa, que sempre estaba fóra argallando nalgo, xirase a cabeza para buscar quen rompía a súa calma e a súa rutina e alporizaba dese xeito ao seu canciño pequeno.
Virábase paseniño e miraba.
Miraba como só as vellas da aldea saben mirar.
Fitaba como se puidese albiscar as túas intencións. Ao ver a un ciclista, rechamangueiro, bafexando pola aquela costa, baixaba a mirada co desprezo propio de alguén que se ve interrompido nunha grande labor por unha insignificancia.
E mentres, eu seguía bafexando e mirando para o can que seguía ladrando, para a vella que volvía á súa angueira, para a casa, levantada hai decenios.
Así foi durante moitos meses.
Bafexar, ladrar, fitar, bafexar e seguir.
Ata o outro día.
O cartel de SE VENDE, mudouno todo.
O can. O canciño, liberado da súa cadea. Liberado, probablemente, de xeito miserento e covarde da dura e ingrata vida que lle tocou vivir.
A casa, fechada. Sen vida saíndo pola fumeira a pesares da friaxe e humidade do día.
A vella. Hai dous días, as campás anunciaron a súa ausencia.
Véndese? Non.
SE VENDE.
Esvaecendo o país e o rural cun simple cartaz laranxa con letras negras e grosas.
