Zentoleando

Non se pode dubidar de que a gaita é o instrumento nacional en Escocia. Un dos elementos claves, entre outros, para a súa difusión foi a conexión entre a gaita escocesa, as bandas de gaitas e o exército Británico. A tradición xa vén de antigo. Durante o século XVIII, os xefes das Terras Altas (Highlands) adoitaban levar ao seu gaiteiro persoal cando comandaban os seus exércitos cara a unha batalla. Sen embargo ata o ano 1854 os gaiteiros non foron recoñecidos como tal pola Oficina de Guerra do Reino Unido.
A mediados do século XIX, as bandas de gaitas, formadas por gaitas e percusións, fóronse desenvolvendo para tocar nas longuísimas marchas a pé para manter un ritmo constante e a moral da tropa elevada. Dado que estas bandas eran cada vez máis populares, pasaron a formar do entretemento das tropas, non só nas marchas, se non tamén nos campamentos. Neses anos o Exército Británico expandiuse por todo o mundo e con el os batallóns escoceses e, por suposto, as bandas de gaitas, que chegaron así a tódolos continentes. De esta situación vén a inclusión da gaita como arma de guerra, xa que era moi importante á hora de manter a moral da tropa e como un medio para xerar certo pánico no inimigo, incluso en datas tan recentes como a I e a II Guerra Mundial.

O vídeo de hoxe fai referencia, precisamente, á II Guerra Mundial e, en concreto, á data decisiva do Desembarco de Normandía. O fragmento corresponde á película canadense Storming Juno (Tim Wolochatiuk, 2010), na que xusto antes do desembarco pódese ver a un gaiteiro interpretando unha desas pezas emotivas e morriñentas tan típicas do folclore escocés.