Este verán desde a Tradescola, a escola de música tradicional que mantén a Asociación de Gaiteir@s Galeg@s na cidade de Lugo, propuxéronme que escribira un texto pequeno contando a miña experiencia persoal como alumno para unha publirreportaxe especial no xornal Sermos.
Cousa complicada. Falar de algo que atinxe a un mesmo non pode ser máis subxectivo, cada quen fala da feira como lle vaia nela. Así que comecei tirando de lembranzas de aquel primeiro ano. Como saía suando daquelas primeiras clases de canto e pandeireta. Non polo esforzo, non, a cousa non era para tanto. Costas molladas de suores fríos polos nervios. A metade de curso tiña claro que aquela ía ser a primeira e derradeira experiencia. Non pagaba a pena pasalo tan mal. Pero as cousas da vida son así, case sen decatarme, pasou aquel primeiro ano, e un segundo. E chegou a percusión e logo o baile e seguiron pasando anos e anos. E aquí seguimos intentando cada día aprender un pouco pero, sobre todo, intentando gozar dun patrimonio tan precioso e dunha experiencia que acabou cambiando a miña vida. En serio.
Tirando daqueles recordos, xurdiu este pequeno texto aparecido no número 147 do Sermos.
Se tes interese, podes consultar a publirreportaxe completa na seguinte ligazón A fondo147.
Un dos soños de calquera bebedor de cervexa é poder gozar, na casa, dunha caña ben tirada dalgunha das súas cervexas favoritas.
Hai anos que ando á procura dese soño.
Nun primeiro momento pensei en mercar, de segunda man, un tirador da estrella para poñer na barra do bar que teño instalada no salón da casa. O problema é evidente, ou bebes cañas a esgalla ou a cervexa acaba derramada. Engadir que o prezo de toda a instalación tampouco era moi atraínte.
Anos despois apareceu un sistema caseiro para determinados tipos de barrís pequenos, de cinco litros. O dispensador de cervexa Krups tentou de facer ese soño realidade…mais non era perfecto. Nunha primeira quenda o Krups, estaba pensado para barrís de Heineken, e a verdade para beber Heineken, mellor quedamos como estabamos. Co paso do tempo a oferta foise ampliando e hoxe en día hai máis marcas pero o sistema ao final non acabou de despegar.
Sen embargo, hai un par de semanas e de xeito totalmente casual, atopei un cacharro que pode facer ese soño realidade. Ciencia e cervexa unidas para dar unha solución enxeñosa, económica e, polo que parece, definitiva e é que Fizzics Waytap, sen empregar CO2, nin nitratos nin trucos raros, consegue que calquera cervexa, en botella ou en lata, acabe nun vaso cunha carbonatación axeitada, cos aromas propios e unha boa e saborosa capa de crema. O Waytap emprega ondas ultrasónicas para conseguir que as burbullas se compacten formando unha escuma densa que lembra á crema producida por un tirador de calquera bar. O sistema está patentado, probado e tal e como afirman centos de persoas e revistas especializadas que xa o probaron, o resultado é óptimo.
Fizzics Waytap fixo xa unha primeira tentativa no ano 2015, grazas a unha campaña de mecenado conseguiu sacar adiante o proxecto, repartindo entre os mecenas unhas 2000 unidades. Mais, neste 2016 decidiron facer un produto máis cómodo, cun novo deseño máis innovador e, sobre todo, cun prezo accesible e que puidera chegar a un público máis amplo. Para conseguilo iniciaron Fizzics Waytap na plataforma Kickstarter. O obxectivo era conseguir medio millón de dólares…levan máis de 800.000 nestes momentos, o que da unha idea clara da viabilidade do proxecto e das gañas do consumidor de cervexa deste tipo de aparellos.
As principais ventaxas do Waytap pódense resumir en:
apto para case todos os tipos de botella e lata
non precisa unha toma de corrente, vai a pilas
moi doado de transportar, polo que se pode mover a calquera sitio
o sistema de ondas ultrasónicas non altera o producto
prezo accesible (100$ se es mecenas, uns 120-130$ cando saia ao mercado).
Teño participado noutros proxectos de mecenado deste tipo, sobre todo, para a edición de traballos discográficos ou películas, mais nunca tivera participado nun financiamento de tipo empresarial. Se todo vai ben e se cumpren as expectativas, a finais de ano poderemos probar o produto. Agora que a cervexa artesá está nun momento doce, abrindo mercados e gañando visibilidade, pode ser que este aparato sexa o empurrón definitivo para conseguir que a cervexa artesá se consolide, por fin, entre os consumidores.
Unha pequena demostración do Waytap neste anuncio da propia marca.
Os Estoupacaldeiros son un mítico grupo de Rábade (Lugo), famosos polas grandes festas que montan aló por onde van, mentras que 18 comidas é unha película do lucense Jorge Coira na que seis historias vanse misturando ao arredor dunha mesa e dun xantar, algo que ben sabemos facer por estas terras.
Aquí queda logo unha mostra de música tradicional galega nunha película dun lucense.
Composta por Lulu Santos e Nelson Motta, ten innumerables versións, unha das máis coñecidas a de Milton Nascimento. Mais nesta ocasión, a barallada musical é, entre a versión galepop de Bernardo Xosé, que acabaría formando parte de A Roda, e a versión das Malvela.
Ao continuar empregando o sitio, aceptas o uso de cookies. máis información
Os axustes de cookies para esta páxina están para "aceptar cookies" para darche a mellor experiencia posible ao navegar por este sitio. Se segues empregando esta páxina sen trocar os teus axustes de cookies ou premes en "Aceptar" estás a dar o teu consentimento a estes axustes.
