O cronómetro atómico detívose en … … … ¡¡¡9:22.53!!!

Nese máxico intre no que o marcador multipantalla do estadio olímpico amosaba eses díxitos, o público estoupou nun berro tal, que ata os alicerces do estadio tremeron. A xente arreguizou de emoción e presas dun xúbilo exacerbado, abrazábanse uns aos outros, contravindo a Lei Imperial 3/2456. Máis aquela ocasión ben o merecía, sería algo que poderían contar aos netos dos seus netos. Había 134 anos que a humanidade non vía unha nova marca atlética e aqueles espectadores decatábanse de que eran uns auténticos privilexiados.

9:22.35 era unha nova marca mundial dos cen metros lisos e melloraba nun microsegundo o anterior, que fora batido no ano 2234.
Ben Boltt, da Unión Americana de Pobos, era, nese intre, o home máis feliz do sistema Terra-Lúa. Nunca xamais pensara que algo así lle podía suceder e agora estaba absolutamente abrumado. Tentou illarse por uns momentos, para poder saborear a vitoria, consciente de que nunca volvería a gozar dun instante semellante e quería asimilar todo o que lle estaba a pasar.
Transcorridos uns interminables segundos, Ben Boltt ergueuse de novo, coa mente despexada e cunha sensación de paz que nunca experimentara, o seu cerebro preparouse para unha sobredose de emocións. Vía á xente saltando, abrazándose e incluso algúns bicándose, algo que, sen dúbida, pagarían moi caro unhas horas máis tarde.

Ben, comezou a dar a volta de honra, despois de anos de adestramentos e competicións, esta ía ser a súa derradeira volta a unha pista olímpica, 120 segundos que gozou como os últimos.
Ao trote, recorreu o anel de catrocentos metros saudando á xente, que a cada paso do atleta mergullábase pouco a pouco nun clímax animal. As demostracións de ledicia eran cada vez máis e máis irracionais. Cando estaba facendo a última curva do estadio, dirixiuse a unha fermosísima moza á que regalou a seu atomómetro, xirouse e continuou trotando. As súas costas, puido oír o seco disparo dunha pistola, de esguello viu que a rapaza volábase a tapa dos miolos nun momento de euforia non contida. De súpeto, os espectadores, ensanguentados e con cachos de masa encefálica da rapaza, comezaron unha liorta para facerse co agasallo do atleta.
Faltaban menos de cincuenta metros para que Ben rematase a súa volta de honra. Ao final da recta, xa podía ver ao equipo médico coas súas batas azuis e aos especialistas en plastinación.
Estes derradeiros metros fíxoos case andando. Pola súa mente pasaron todos os bos e malos momentos da súa vida, como imaxes flickeradas e saboreou os últimos segundos da súa vida antes de converterse nun cronoheroe ao que todos renderían culto e admiración.
Ao saír do estadio, lonxe das olladas e dos berros dos espectadores, nun silencio absoluto, o equipo médico inxectoulle unha solución de bromuro de pancuromio. Mentres Ben Boltt doaba a súa vida á posteridade, as imaxes do estadio agolpábanse nas súas retinas, namentres, a escuridade apoderábase das súas lembranzas. Xa morto, os especialistas empezaron a embalsamar, extraer o líquido e as graxas do seu corpo.
Pasado un ano de curado e envellecemento, o corpo plastinado de Ben Boltt, o derradeiro cronoheroe, pode verse á entrada do Estadio Olímpico de NeoLugo.

PD: co gallo dos xogos olímpicos recupero este relato publicado en Zentolos previamente en castelán.