Idealismo vs practicidade: Ricardo Sicre

Idealismo vs practicidade: Ricardo Sicre

A vida de Ricardo Sicre é autenticamente paradoxal, pero que vida non o é, se cadra é a propia vida un paradoxo en si mesma.
¿Pero de quen estamos a falar? Ricardo Sicre Cerdá (tamén coñecido como Richard Sickler) foi un home cunha vida extraordinaria. Naceu en Cataluña no 1919, fillo de médico, podía ter un brillante futuro, pero a chegada da Guerra Civil, truncou eses soños. No 37 foi alistado e mandado á fronte a combater aos golpistas, alí afíliase a Esquerra Republicana de Catalunya. A derrota dos republicanos obrígao a cruzar a fronteira e remata no campo de concentración en Argelès sur mer. Logra escapar ata Inglaterra e desde alí chega ata os EEUU. Aló intenta poñerse en contacto con grupos esquerdistas grazas á axuda do que sería un dos seus grandes amigos, o escritor Robert Graves. Sen embargo, é localizado pola policía que descobre o seu pasado de esquerdista republicano e vese obrigado entre volver a España e sufrir as represalias do réxime franquista ou formar parte dun equipo de contraespionaxe para traballar en España e Europa en contra do fascismo imperante no continente. Elixiu esa segunda opción, e Sicre converteuse, deste xeito, en espía. Participa en varias operacións secretas, pero o fracaso da Operación Banana e o fusilamento de varios membros da operación, provoca en Sicre un profundo malestar. Rematada a II Guerra Mundial, Sicre acada a cidadanía estadounidense e recibe a Estrela de Bronce, sen embargo, Sicre intenta vivir nos EEUU, pero os seus negocios non acaban de funcionar. Deste xeito recibe unha oferta para traballar en España na World Commerce Corporation, unha empresa tapadeira que agocha un niño de espías. Despois de ter garantida a seguridade de que no ía ser represaliado, Sicre volve a España. E neste momento aflora unha nova personalidade, grazas ao seu don de xentes, a súa presenza física e a súa capacidade de adaptación, Sicre convértese nun empresario de éxito e nun dos principais anfitrións de estranxeiros famosos que se achegaban ata España naqueles tempos. Dentro dos seus éxitos podemos dicir que foi o que trouxo a España as franquías de Gresite, o whisky JB ou a Pepsi-Cola; pola súa casa e o seu iate pasaron personalidades como Ava Gardner, Orson Welles, Ernest Hemingway, Rainiero de Mónaco e multitude de ministros, tecnócratas e directores xenerais do réxime. A súa vida á volta a España foi a dun auténtico vividor, millonario, organizador de festas da elite, moi afastada daquela vida inicial de loitador republicano e de esquerdas. Supoñemos que Sicre debería ter certos ideais ao defender á República e ser afiliado de ERC, pero na madurez faise millonario e traballa co réxime que combateu. Mais como di Miguel Salado, exguerrilleiro, cando lle preguntan sobre ese cambio tan radical, comenta: “¿Que se tiña ideais? Non…adáptanse ao que hai, pero cambio non hai ningún“.
Se cadra non hai perda de ideais, se cadra é que nunca os houbo.

Se che presta, podes ver o documental completo “Agente Sicre, el amigo americano” de Pablo Azorín, Marta Hierro, Alberto Jarabo (España, 2014).

"Agente Sicre, el amigo americano" from Quindrop on Vimeo.

Unha gaita escocesa no día D

Unha gaita escocesa no día D

Non se pode dubidar de que a gaita é o instrumento nacional en Escocia. Un dos elementos claves, entre outros, para a súa difusión foi a conexión entre a gaita escocesa, as bandas de gaitas e o exército Británico. A tradición xa vén de antigo. Durante o século XVIII, os xefes das Terras Altas (Highlands) adoitaban levar ao seu gaiteiro persoal cando comandaban os seus exércitos cara a unha batalla. Sen embargo ata o ano 1854 os gaiteiros non foron recoñecidos como tal pola Oficina de Guerra do Reino Unido.
A mediados do século XIX, as bandas de gaitas, formadas por gaitas e percusións, fóronse desenvolvendo para tocar nas longuísimas marchas a pé para manter un ritmo constante e a moral da tropa elevada. Dado que estas bandas eran cada vez máis populares, pasaron a formar do entretemento das tropas, non só nas marchas, se non tamén nos campamentos. Neses anos o Exército Británico expandiuse por todo o mundo e con el os batallóns escoceses e, por suposto, as bandas de gaitas, que chegaron así a tódolos continentes. De esta situación vén a inclusión da gaita como arma de guerra, xa que era moi importante á hora de manter a moral da tropa e como un medio para xerar certo pánico no inimigo, incluso en datas tan recentes como a I e a II Guerra Mundial.

O vídeo de hoxe fai referencia, precisamente, á II Guerra Mundial e, en concreto, á data decisiva do Desembarco de Normandía. O fragmento corresponde á película canadense Storming Juno (Tim Wolochatiuk, 2010), na que xusto antes do desembarco pódese ver a un gaiteiro interpretando unha desas pezas emotivas e morriñentas tan típicas do folclore escocés.

O espiñento en Efervesciencia

O espiñento en Efervesciencia

O espiñento (Gasterosteus aculeatus), tamén coñecido como picón, é un peixiño de auga doce que vive en moitos ríos de Galicia, sobre todo, na bacia do Río Miño, pero tamén moi presente na do Limia e nalgúns outros ríos, como o Ulla ou o Eume. A súa principal característica é a presenza de tres espiñas dorsais que pode erizar e bloquear como defensa ante os predadores.
É unha especia altamente estudiada debido a moitas das súas características tanto morfolóxicas, como xenéticas ou de conducta.

Velaquí vai a entrevista no programa Efervesciencia da CRTVG sobre o espiñento.

The Trio Mandili

The Trio Mandili

O “Mandili” é unha especie de pano da cabeza que adoitan usar as mulleres xeorxianas, ademais ten un poder marabilloso e case máxico, pois cando unha muller tira ese pano ao chan, é quen de poñer paz nunha pelexa entre dous homes.

O trío Mandili está formado por Tatia Mgeladze, Shorena Tsiskarauli e Ani Chincharauli, tres rapazas de Xeorxia que fan música tradicional cantada, acompañadas unicamente por un instrumento tradicional de tres cordas chamado panduri e que se emprega principalmente para dar apoio rítmico ás voces. O que máis chama a atención do grupo son esas voces tan bonitas, tan ben harmonizadas, algo que non debería sorprender dada a grandísima sona das voces e coros en Xeorxia, xa que o Canto polifónico Xeorxiano está declarado como Patrimonio Cultural Inmaterial da Humanidade pola Unesco desde o ano 2008.
Saltaron á fama grazas a un vídeo colgado en youtube que de xeito moi rápido conseguiu miles de visitas. Formato que tamén é sinal de identidade do grupo, xa que os vídeos son autogravados cunha cámara, cantando mentres camiñan polo seu pobo. Na actualidade están gravando traballos e facendo xiras por Europa e son toda unha sensación.

Velaí vai o vídeo que as upou á fama: Erti Nakhvit, con máis de quince millóns de visitas entre facebook e youtube.

+info na súa páxina oficial The Trio Mandili

Encelado

Encelado

Un mundo enteiro cabe no fondo
dunha copa de viño
nunha noite de verán

Encelado de Luar Na Bailada en 500px.com

Ao continuar empregando o sitio, aceptas o uso de cookies. máis información

Os axustes de cookies para esta páxina están para "aceptar cookies" para darche a mellor experiencia posible ao navegar por este sitio. Se segues empregando esta páxina sen trocar os teus axustes de cookies ou premes en "Aceptar" estás a dar o teu consentimento a estes axustes.

Close